Soms gewoon even niet zo handig….en dat mag…

Zojuist zit ik een artikel te lezen in KIIND magazine. Het gaat over een vrouw die met haar gezin (man en 3 kinderen) 28 dagen gaat reizen in Sri Lanka. Als ik het kopje lees voel ik de jaloezie opkomen, maar ook de hoop. Want voor het kindertijdperk reisde ik graag. En met de oudste hebben we dit ook nog gedaan, maar nu met de 2e erbij…tja…niet meer dus.

Nog voordat ik begin te lezen gaan er allerlei gedachtes door mijn hoofd: ‘ het kan dus wel’, ‘ ze doet het zelfs met 3 kinderen’, ‘ waarom is zelfs een vakantie bij ons vaak een gedoe’, ‘ misschien moeten we het dus gewoon toch maar gaan doen’ ….

Maar dan…. al lezend kom ik erachter dat ook bij hen de kinderen juist op de meest ongewilde momenten de kont tegen de krib gooien. Dat er gehuild wordt en gezeurd en dat je als ouder je kinderen een mooie herinnering mee wilt geven en je kind alleen maar een spelletje wil spelen op je telefoon.

Hoe heerlijk ontnuchterend….mijn eerste gedachte is dan ook; ” gelukkig, wij zijn niet de enige” .
Want hoewel ik opvoedondersteuning bied en kinderen coach bij lastige situaties, ben ik ook gewoon mens…en mama…en partner… en al ken ik de tools en heb ik deze in huis, mijn kinderen zijn ook gewoon kinderen. Met alle nukken en grillen die erbij komen kijken. Met dingen die ze nog moeten leren en waarbij bij mij en mijn man de taak liggen om ze die te leren.

Maar als ik dan een keer moe ben of gestresseerd dan kan ik even niet zo goed bij mijn rugzak met ” tools”  en dan reageer ik op een niet handige manier. En dan kan de boel ook eindigen met een kleuter die volledig tegendraads is of een baby die zich  helemaal aan mij vastklampt als dat er 2 seconde lijm tussen ons gelekt is.

En wat fijn is het dan, als je zo’n artikel leest of eens met vrienden het erover hebt. En er dan achter komt dat dit overal wel gebeurd. En dat dit heel normaal is….en nee…een kind loopt er niet direct een ” trauma” van op als je het even niet zo handig hebt aangepakt.

Je kind leert juist dat papa en mama ook gevoelens hebben en ook weleens fouten maken, en ze leren ook dat het niet altijd maar kan gaan zoals zij willen. En zo leren ze ook hoe papa en mama hun emoties proberen te reguleren maar dat dit ook niet altijd lukt. En dat mag…..

Dus lieve papa’s en mama’s ; straf jezelf niet te hard als het niet zo is gegaan als je graag zou willen. Jouw behoeftes en die van je kind kunnen mijlenver uit elkaar liggen en tja….dat botst soms ook gewoon wel eens… en daar leren we allemaal weer van.